Het gaat Shell alleen maar om Shell, ontdekte schrijver Malcolm Harris die als ‘millennial-expert’ aanschoof bij een ‘scenario-sessie’ met hoge bazen van Shell. De oliemultinational zal alles doen voor winst. Zolang die winst te halen is bij olie en gas, zet de multinational ‘greenwash’ advertenties in om tijd te rekken om zo veel mogelijk fossiele brandstof te verkopen.
Schrijver Malcolm Harris hoefde geen Non-Disclosure Agreement te tekenen, dus hij zei ja tegen de uitnodiging van Shell om mee te doen aan de conferentie over de toekomst van Shell. Hij tekent zijn ervaringen op in de New York Times en zijn conclusie is cynisch. Voor Shell telt het klimaat pas op het moment dat het winst oplevert. En als er barrières op de weg naar de winst staan, zoals mensenrechten, milieu of de leefbaarheid van de aarde, walst Shell er zonder pardon overheen. Dat was altijd al zo en Harris zag tijdens de conferentie met Shell bobo’s geen reden om te denken dat het ooit anders wordt.
Advertenties
Advertenties dienen er volgens Harris voor om overheden en hun electoraat ervan te overtuigen zodat zij tijd kunnen rekken met fossiele brandstoffen. En de beste manier om tijd te rekken is, om net te doen alsof ze om een onmisbare partner voor de overheid zijn. Malcom besefte dat Shell noch andere fossiele multinationals plannen hebben voor een toekomst zonder olie en gas. Tenminste, niet binnen afzienbare tijd. Ze willen dat de samenleving hen ziet als onderdeel van de oplossing voor de klimaatcrisis. In werkelijkheid zijn zij het probleem en doen ze hun uiterste best om te zorgen dat het probleem niet wordt opgelost.
Maak een eind aan het tijdrekken van Shell en andere oliemultinationals. Teken nu het Burgerinitiatief voor een Verbod op Fossiele Reclame!
Lees meer over fossiele reclame en de invloed op onze samenleving
Malcolm Harris geeft een kijkje achter de schermen van Shell. Enkele passages
“We’re going to get as much out of [oil and gas] for as long as we can,” he [chief economist Shell] said.
“That’s an extremely frightening thing for you to say,” I said.
“It doesn’t mean every drop,” he said, failing to reassure me.”
“These companies aren’t planning for a future without oil and gas, at least not anytime soon, but they want the public to think of them as part of a climate solution. In reality, they’re a problem trying to avoid being solved.”
“Of course, to judge by the advertisements, the transition to renewables has already happened. British Petroleum is now a solar-energy company called BP, ExxonMobil brews giant swimming pools of cool green-algae fuel, and Shell maintains mountain canyons lined with wind turbines floating in fog. All these initiatives actually do exist, though they are a tiny fraction of each company’s budget; so far, the main product of Exxon’s algae program seems to be propaganda. Right now, these companies have to convince governments and their publics to let them run out the clock with fossil fuels, and they’ve decided the best way to do that is to appear to be an essential partner for whatever’s coming next. I was ostensibly there to help plan the timing.”
“Shell’s concern, deeper than its fossil-fuel identity and more urgent than the climate crisis, is Shell. I don’t believe it’s going to lead us to the Paris climate goals, and Shell probably doesn’t believe it will either. But in order to survive and keep the bottom line growing, I am convinced the company will do whatever needs to be done, whether that’s networking solar panels, systematic human-rights violations, or both. Maybe it’ll even make some incidental progress along the way, depending on where the subsidies are, but there’s no comprehensive vision for a livable future here, no ethical imagination, no morality to speak of. It is unfit to lead.”